یازده بهمن هشتادو یک!

زمستون بود سال 1381. هوا سرد و ما مجبور بودیم همه کارامون رو تو سرما انجام بدیم. یادم می یاد وقتی مبل ها رو از مغازه تحویل گرفتم برف سنگینی می بارید. من اولین بار بود که کنار راننده تو وانت نشسته بودم حس غریبی بود. دونه های بزرگ برف اونم تو تاریکی شب جلوه خاصی داشت. هر چند نگران خیس شدن مبل ها بودم  ولی باید هر چه زودتر همه چیز آماده می شد چند روزی بیشتر به مراسم نمونده بود. بعد چیدن مبل ها حس خوبی به من دست داد کم کم خونه ای که اولش خالی بود داشت پر می شد و رنگ زندگی می گرفت. هر چی وسیله می گرفتیم مستقیم می رفت تو خونه و جای مناسبش رو پیدا می کرد. چقدر انرژی داشتیم اون موقعها! صبح ساعت چهار پنج صبح بیدار می شدیم می رفتیم تهران، امین حضور! چرا ؟ چون من دوست داشتم چیزایی که می خریدم هنوز زنجان نیومده باشه. همه چی کم کم داشت آماده می شد وسایل خونه، سالن، هماهنگی مراسم، عکاس و فیلم بردار!البته تو همشون نواقصی هم بود. ما که مقصر نبودیم بار اولمون بود.!

تا بالاخره یازده بهمن رسید و من لباس سفید عروسی رو پوشیدم. هوا آفتابی و نسبتا گرم بود و این برای من که دوست نداشتم مراسم تو زمستون باشه بهترین هدیه بود. مراسم تموم شد و من هنوز یادم نمی یاد کی نوید از من خواستگاری کرد و کی من بله گفتم. و تا بفهمم چه خبرٍِهشت سال گذشت.