یادم باشد عشق را!

یادت هست بهانه هایمان چقدر کوچک بود و نشانه هایمان چقدر آسمانی! باران که می آمد یعنی من وتو! باران که می آمد یعنی فاصله ای کوتاه شده از جنس نفس های من وتو! باران که می آمد یعنی نوش نوش عشق چشیده بودم از هر چه زندگی!

و باران که نمی آمد یعنی من یادم رفته بود تشنه ام یادم رفته بود کجای زندگی ایستاده ام و شاید یادم رفته بود زنده ام.

آرزو هایم کوچک بود. آرزو هایی که می شد به دست باد سپرد تا لابه لای موهایم بپیچاند آرزو هایی که می شد به آرامش غروب سپرد تا درچشم هایم جاری سازد. آرزو هایی که گره می خورد به آسمان و دریا وخاک!

مردمان کوچکی که مرا بزرگ می دیدند گاهی به آرزو های کوچکم می خندیدند. ولی من کوتاه نیامدم ازآسمان بلندی که برایم نشانه ای از جنس باران می فرستاد، تا یادم باشدعشق را!

و کوتاه نخواهم آمد.

یازدهم دی ماه هشتادو نه